Rahmetli dedem, Zeynun, komünist davanın en ateşli savunucularındandı; Komünist partiye üyeydi. Bir zamanlar, Nazım Hikmet'le bir masada içmişliği de vardı. Komünist olan haliyle ateist de oluyordu. O gelenek ondan babama, sonra da biz torunlara geçti.
Ben 10 yaşlarıma geldiğimde bir gün babam beni ve ablamı yanına çağırıp bir şey paylaşmak istediğini söyledi. Ardı ardına anne-babasını kaybetmişti, psikolojisi sarsılmıştı ve şimdi yeni yeni tamir oluyordu. Arkadaşlarıyla Şumno şehrine, "Peti Kilometır" (Beşinci Km.) diye bir tesise gitmişlerdi. Orada başına gelen bir olaydı anlatmak istediği.
"Gece biraz içtik. Ben lokantadan dışarı çıkıp biraz dinlenmek istedim. Arabaya oturdum, sanırım sızmış veya uyuyakalmıştım. Bir ara beni birileri uyandırdı. Biri sağ kolumun altına girdi, diğeri de sol kolumun altına. Derken arabadan öylece çıkarıverdiler ve havaya doğru yükseltmeye başladılar. Yukarı, daha da yukarı uçuyorduk. O kadar yükseldik ki, dünya altımda bir top kadar küçük görünüyordu artık. Sonra durdular ve şunu dediler bana: 'Hani sen inanmıyor musun? Aşağıya bak ve hala inanmadığını söyle." Bunu dedikten sonra beni yavaşça geri götürdüler."
Babam, yaşadığı bu olayın ilk şokuyla ilk defa, o ana dek öğrettiklerinin tam tersini konuşuyordu. Ben hep gizem meraklısı biri olmuştum. Arkadaşlarımla daha 7-8 yaşlarımdan itibaren ruh çağırıp duruyorduk. Bunun için 6 tane kibrit çöpü kullandığımız basit bir yöntem öğrenmiştik. Bu merağımı babam da duymuş ve bir gün beni yanına çağırıp azarlamıştı. Kibrit çöplerini çıkarmış, "hadi göster bakalım nasıl yapıyorsun" dedikten sonra elime tutuşturmuştu. Tabii onun varlığında çöpler milimetre bile kıpırdamamışlardı. Ve demişti ki o zaman: "Ruh diye bir şey yok kızım, olsaydı ben babaannenle konuşmak isterdim ama yok!"
Aradan yıllar geçti, Türkiye'ye göçtük ve ben bir gün bu olayı kendisine hatırlatıp daha fazla söyleyeceği bir şey varsa öğrenmek istemiştim. Ne dese inanırsınız: "Böyle bir şey olmadı, nerden uyduruyorsun!" Aynı tavrına dönmüştü anlaşılan.
Daha geçtiğimiz 1-2 sene evvel, ailemizde baba tarafında (onun büyük teyzesi) büyük bir görücü olduğunu öğrendim ama yine başkalarından. İnsan yaradılışını bu kadar inkar eder mi? Oysa ben biliyorum ki babam ne görürse oluyor ve belki de o bundan korkuyor...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder